Nga refuzim për votim në “o po bre vallahi bash kon te qesin”!

Shkruan: Albinot Maloku

Procesi i formimit të institucioneve të reja legjislative e ekzekutive pas zgjedhjeve të mbajtura me 9 shkurt 2025, vazhdon të jetë ndër momentet më të rëndësishme dhe më të tensionuara të jetës demokratike në vend!

Mes qëndrimeve të polarizuara, mungesës së pajtueshmërisë dhe kalkulimeve politike, Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës (AAK) ka luajtur një rol të theksuar.

Së pari duke qenë e angazhuar me pjesëmarrje në votim, derisa votimi zhvillohej me procedurë të hapur e sipas praktikave të mëparshme për zgjedhën e kreut të Kuvendit!

Edhe duke mos qenë e ftuar në takimet e thirrura nga partia e parë, AAK refuzimin për ta votuar kandidaten e propozuar, veç arsyes i rekomandojë disa emra tjerë alternativë që do të mund t’i votonte pa marrëveshje politike e pa kundërpeshë për votën e dhënë!

Dhe në fund me iniciativën e angazhimin e saj për t’i kontribuuar rikthimit në binarë të jetës institucionale në vend edhe Gjykata Kushtetuese u obligua të sqarojë disa gjëra!

Ky ishte kontribut i drejtpërdrejtë, edhe pse askush për asgjë nuk e konsideron përgjegjëse AAK për ngërçin institucional e politik në vend.

Pas gjithë kësaj, AAK-në e nxjerrë kontradiktore deklarimi i deputetit Bekë Berisha i cili ka vendosur të “reflektojë” me “o po bre vallahi bash kon te qesin e votojë”, si dhe mbështetja që i dha kreu i partisë, Ramush Haradinaj para gazetarëve me “mirë paska folur”.

Këto deklaratat përbëjnë një kthesë të papritur nga linja e mbajtur që prej 9 shkurtit 2025, ose “nuk ka konsultime” brenda partisë për çështjen siç deklarojë Daut Haradinaj, por që “janë për të gjetur zgjidhje me shpresën që Kurti do t’u bëjë ofertë për të dalë nga kjo situatë”.

“Reflektimi” se do të votojë “çdo kandidat që vjen” nga subjekti i parë politik, duke e lënë të hapur votimin edhe për Albulena Haxhiun, të njëjtën që AAK e ka kundërshtuar hapur për muaj të tërë radhazi, është së paku e thënë kontradiktore!

“Reflektimi” i cili vjen pa asnjë sqarim, përqasje të argumentuar apo përgjegjësi për qëndrimet e mëhershme, e të cilat janë përcjellë me retorik të fortë kundër partisë së parë tregon për moskonsistencë politike.

Në mungesë të një përgjigjeje publike, ky nuk quhet reflektim, por gjykim se gjatë gjithë kohës ke vepruar gabim.

Dhe në politikë, kur pozicionet ndërrohen pa sqarim, pa autokritikë dhe pa transparencë, kjo dëmton besimin e qytetarëve dhe e zbeh rëndësinë e fjalës politike.

Në këtë rast merr kuptim ajo thënia e një ish-politikani kosovar kur deklaronte: “Nuk kam qenë normal për gjithë ato që i kam folur”.

Në një demokraci funksionale, reflektimi është i mirëpritur, por reflektimi pa sqarim, pa autokritikë dhe pa argument është thjesht ndryshim kursi për arsye të pashpjeguara.

Nëse përfundimisht AAK zgjedh ta votojë të njëjtën kandidate që për muaj me radhë e ka quajtur të papranueshme e përçarëse atëherë lind një pyetje legjitime: për çfarë ka shërbyer i gjithë refuzimi i mëhershëm? Apo më mirë, çfarë është ndryshuar ndërkohë kur “reflektimi” qenka “o po bre vallahi bash kon te qesin e votojë”?

Mësime për politikën kosovare

Ky rast “reflektimi” nuk është i izoluar, por ilustron një dinamikë të përhapur në politikën kosovare, e që është mungesë e koherencës, mungesë e përgjegjësisë për qëndrimet e fjalën publike.

Shpesh, fjalët dalin para mendimit, dhe vendimet merren jo në bazë të parimeve të qëndrueshme, por në funksion të kalkulimeve momentale. Në regjimet demokratike, ndryshimi i qëndrimeve është i natyrshëm dhe i mirëpritur, por vetëm kur shoqërohet me arsyetim të qartë, me komunikim publik të sinqertë dhe me përgjegjësi për ato që janë thënë e bërë më herët.

Në të kundërt, kemi të bëjmë me rrëshqitje politike që i shtojnë vetëm cinizëm sistemit, por jo zgjidhje.